De terugblik

Ik ben nu twee maanden terug van mijn wereldse reis, het normale leven terug hervat en alles even laten bezinken. Dus nog een laatste blogverhaal met een terugblik op de voorbije trip.

Natuurlijk is de eerste vraag die ik te horen krijg van iedereen als ik terug was: “En? Hoe is het geweest?” Ik heb er geen woord voor om het volledig te omschrijven. Ik mag eerst en vooral in de handjes wrijven dat ik niets ben gestolen, geen been heb gebroken of dat mijn vliegtuig niet crashte. Reken daarbij dat ik enorm veel dingen heb gezien die mijn stoutste dromen overtroffen en dingen heb gedaan waar ik nooit van dacht dat ik er de ballen voor had. Ik heb enorm veel mensen ontmoet, veel culturen ontdekt en genoten van de lokale keukens. Om de omvang van de reis even te schetsen: 7,5 maanden weg door 21 landen met 22 vluchten, ontelbare bussen en treinen met een totaal van meer dan 87.000 kilometer. Dat is meer dan twee maal de omtrek van de aarde. Niet te geloven dat ik dit in mijn eentje kon verwezenlijken. Ik heb ongetwijfeld een berg levenservaring opgedaan en ben heel blij dat ik dan toch het lef had om ervoor te gaan. Dit pakken ze me niet meer af! Dus het antwoord op de vraag: goed! Meer dan goed!

Langs de vele kilometers heb ik dan ook fantastische dingen gezien: de Pyramides, Petra, het Kremlin, het Terra Cotta leger, de Chinese muur, Angkor Wat, Opera house, Ayers Rock, het Great Barrier Reef, de Iguassu Falls, Paaseiland, de Niagara Falls, etc. Ik heb rondgedwaald in grootsteden zoals Caïro, Hong Kong, New York, Sydney, Buenos Aires, Bangkok, Rio De Janeiro etc. Mijn mond viel open bij onmetelijk mooie natuur tijdens prachtige trektochten waarvan Nieuw Zeeland als absolute hoogtepunt. Het is teveel om allemaal op te noemen en ik voel me gezegend dit meegemaakt te hebben.

Mensen vroegen mij als ik dan nooit eenzaam was onderweg. Wel, je bent alleen maar nooit alleen. Daarmee wil ik zeggen dat je altijd wel mensen tegenkomt waarmee je kunt praten of optrekken. Ik móest ook ergens wel socializen in hostels om tempels te bezoeken of om activiteiten te doen, want alleen zijn is niks voor mij. Dan heb je ook meer kans dat je jezelf tegenkomt, maar dit ging redelijk vlot want in hostels vind je dezelfde soort mensen nl. backpackers, met reizen als dezelfde interesse… Maar het omgekeerde kan ook: zo zat ik in China op een bus met 30 anderen voor een daguitstap naar Yangshuo. Dat was dus ikzelf, met 29 chinezen die geen woord Engels konden… Ik was die dag omringd door een bus vol mensen, maar had toch een eenzaam gevoel...

Bij het contact leggen met anderen – reizigers en lokale bevolking – kon ik meestal Engels praten, maar in landen zoals Rusland en China waar mensen enkel hun moedertaal machtig zijn, verliep dit moeizamer. Dan bracht het spel UNO (simpel kaartspelletje) de redding. Ik herinner me nog heel goed op de slaaptrein in China dat ik de enige westerling in de wagon was. Toch probeerde ik met een paar Chinezen te communiceren, maar dit verliep heel stroef met veel ambetante stiltes. Ik vroeg ze dan maar of ze een spelletje UNO wilden spelen (makkelijk – met handen en voeten – uit te leggen). We begonnen met ons drie te spelen en kregen tijdens het spelletje steeds meer toeschouwers. Alles eindigde in een spelletje van 7 personen, waar de rest van de passagiers van die wagon rond ons tafeltje stond om te kijken. Zelfs de conducteur kon niet meer passeren. Er werd veel gelachen en gegiecheld bij elke “+4-kaart” maar ik verstond geen woord van wat gezegd werd. Heel frappante situatie die begon van één Chinees die eerst heel aarzelend contact probeerde te leggen, die uitmondde in een wagon die op stelten stond door een pak UNO-kaarten.

Van de dingen die ik heb gedaan waarvan ik dacht nooit te doen was toch wel het skydiven! Wie is er nu zo zot om met een vliegtuigje tot boven de wolken te vliegen om er dan uit te springen… Maar ik moet wel zeggen: ik zou het iedereen aanraden, dat was echt kicken! Ook nooit gedacht dat ik mijn duikbrevet zou halen op deze reis, want dat was geen vooropgesteld doel. Wat een speciale wereld ook onderwater, ook daar heb ik mijn ogen opengetrokken, telkens opnieuw!

Wat ik het meeste gemist heb? Mijn vriendin, de intimiteit, de knuffels en alles wat een relatie je biedt. Samen in bed kruipen, optrekken en plezier maken. Ik had het geluk dat ze me kwam opzoeken in Thailand, maar het gemis was zwaar. Naast dit grote gemis was er na een tijdje ook sprake van klein gemis: met de auto rijden, zachte boterhammetjes met choco, je eigen bedje, andere kledij dan diezelfde 8 T shirts, een bad nemen of dat plat West Vlams nog eens rond je horen… Zo zie je maar, ook al ben je omringd door de schoonheid van de aarde, na een tijdje klinkt de leuze “oost west, thuis best” steeds harder.

Het was trouwens niet allemaal pracht en praal, een wereld vol regenbogen en eenhoorns. Tussen het bezoeken van werelds mooiste zag ik ook de keerzijde. Hoe mensen nog steeds op straat leven of in vuile zelfgemaakte ‘hokken’ met hongerlijdende kinderen. In elke grootstad had je wel een rijke mooie buurt met propere straten, welverdienende mensen waar ook de toeristen terug te vinden zijn. Als je dan 3 blokken de andere richting uitgaat zie je al helemaal iets anders: gevaarlijke vuile buurten waar er criminaliteit heerst, drugs en geweld de standaard is en waar bendes hun eigen regels handhaven. Iedereen probeert – al dan niet op een eerlijke manier – rond te komen. Sommige situaties waren gewoon schrijnend. Moeders met baby’s die dagelijks moeten in metro’s gaan bedelen of de krotten van de favelas van Rio hebben zeker een indruk op me achtergelaten. We moeten allemaal beseffen dat we het zeer goed hebben thuis: verwarming, eten, kledij, etc. We hebben niks tekort en toch klagen we dagelijks over de meest banale dingen. Dat besef is bij mij enorm gegroeid door deze reis.

Wat ik nog geleerd heb doorheen de volledige trip? Wat ik al snel doorhad is dat het niet datgeen ik bezocht de uitstap maakte, maar wel met wie ik het deed. Zo bezocht ik de Ha Long Bay in Vietnam met 4 Spaanse koppels en ik. Zij zaten allemaal lovie-dovie te doen bij zonsondergang en de gesprekken aan tafel waren in het Spaans. Wat maakte dat het bezoek aan de Ha Long Bay mij minder heeft gesmaakt dan bijvoorbeeld een fietstocht op de stadsmuur van Xi’an in China, waar ik me wel heel goed geamuseerd heb, omdat het dan wél met de juiste mensen was, terwijl de Ha Long Bay toch net iets mooier en spectaculairder is qua uitstap.

En nu het avontuur erop zit wens ik ook nog iedereen te bedanken die me heeft gesteund voor en tijdens de trip! Ook de mensen die meegereisd hebben via de blog: een dikke merci! Ik had geen idee dat zoveel mensen interesse hadden in wat ik allemaal uitspookte! Ook iedereen waarmee ik al die ervaringen deelde aan de andere kant van de wereld: jullie maakten m’n reis! En dan nog een extra speciale erkenning voor m’n mama die nachten wakker heeft gelegen en vaak dacht dat ik ergens in een steegje werd beroofd of erger. Net als mijn vriendin die ongeduldig op me wachtte net zoals in oorlogstijd tot de man terug thuis kwam. Dus aan iedereen een hele dikke dankjewel!

Nu is het weer vooruit kijken naar de volgende reis die ook speciaal zal worden. De keuze ligt nu op de Taj Mahal in India. De laatste van de 7 wereldwonderen die ik nog moet afchecken van mijn lijstje! Ter volledigheid de 6 andere voor de curieuzeneuzen: Machu Picchu (Peru), Colosseum (Rome), Christ The Redeemer (Rio), Petra (Jordanië), Chinese Muur (Peking) en Chichén Itzá (Mexico). Hopelijk hebben jullie nu ook de reismicrobe wat te pakken en zijn ook jullie klaar om wat grenzen te verleggen. Letterlijk en figuurlijk!

Na al deze wijsheid, ervaringen en wist-je-datjes is het tijd om af te ronden, dus bij deze kan ik niets anders zeggen dan: The End!