Chili (Easter Island & Santiago)

Toen ik Nieuw Zeeland verliet richting Chili gebeurde iets heel speciaal. Ik had voor een dag de gave van het … tijdreizen! Ik vertrok op 14 september om 16h30 in Auckland, ik vloog voor 10,5 uur en ik kwam toe dezelfde dag, op 14 september omstreeks 11h in Santiago. Ik had meer dan 5 uur terug in de tijd gereisd, zonder teletijdmachine. Daarvan droeg ik de volgende dagen nogal de gevolgen. Jetlag noemen ze dat dan. Ik wil niet uitrekenen hoeveel uur ik na elkaar wakker was, maar de wallen onder mijn ogen zullen het bevestigd hebben. De volgende dag stond weer een vlucht van 5 uur op het programma van Santiago naar het mythische Easter Island. Even op de tanden bijten en weer vlammen!

Easter Island is een hele speciale plaats voor verschillende redenen. Ten eerste de geografische ligging: het eiland ligt in het midden van de Stille Oceaan en is 4000 kilometer verwijderd van enig vasteland, wat van het Paaseiland de meest afgelegen plaats ter wereld maakt. Ten tweede de geschiedenis! Toen de eerste mensen aankwamen vonden ze een waar paradijs: een regenwoud met veel vogels en visrijke wateren. Om de goden te bedanken maakten de inwoners beelden (of Moai), die het eiland zo bekend maken. De bevolking op het eiland bleef maar groeien waardoor steeds grotere delen van het woud werden gekapt. Samen met de laatste bomen verdwenen ook de vogels en grondstoffen voor kano’s en speren. Gevolg: voedseltekort en oorlog tussen de clans op het eiland waarbij veel van de beelden werden omvergeworpen. Veel mensen werden omgebracht en opgegeten. De Rapa Nui (Paaseilanders) lustten wel een stukje mensenvlees. Slavenhandelaars en ziektes maakten de situatie nog erger zodat er van de 8000 nog een duizendtal overbleven. Het leven herstelde zich nadien en nu zijn er nog een 3000-tal Rapa Nui op het eiland. Een verhaal van een zorgeloos leven geëvolueerd naar kannibalisme op het meest afgelegen eiland ter wereld...

Er zijn nog steeds vragen over hoe de beelden van 4 meter hoog en 12,5 ton zwaar werden verplaatst van de groeve naar de andere kant van het eiland, toch zo’n 20 km. Toen ik de parkwachter ernaar vroeg kreeg ik een schitterende uitleg over verschillende theorieën, … in het Spaans. Ik verstond er geen woord van. Maar één uitleg was het niet, theorieën en hypotheses…

Om het eiland te ontdekken huurden we een fiets om zo makkelijk alle beelden van iets dichterbij te bekijken. De meesten waren inderdaad omvergeworpen, zoals de geschiedenis vertelt. Met zicht op de Stille Oceaan kwamen we vele beelden tegen, maar de best bewaarde vonden we dicht bij de groeve (Rano Raraku). De meeste stonden nog rechtop en er waren er zelfs nog twee in de groeve, half uitgehouwen. De achterkant van de groeve was een krater van een vulkaan waar we ook een kijkje namen. Eventjes rust want we hadden al enige kilometers achter de rug. De beelden hebben toch iets magisch over hen als je er een tijdje naar kijkt. Heel speciaal!

Na de groeve gingen we naar Ahu Tongariki, zestien beelden die mooi rechtop stonden op een platform (ahu), met de oceaan op de achtergrond. Het werd toen al avond en bevonden ons aan de andere kant van het eiland. Tijd om terug te keren, maar zagen toen een bordje met de kortste weg naar de hostel, recht door het midden van het eiland: nog 18 km? Ik was pompaf, want de eerste 4 kilometer waren bergop, de hele dag in de zon, lunchpakket vergeten mee te doen en nog met de jetlag van de afgelopen dagen… Ik was blij dat ik terug was! En tussen ons gezegd en gezwegen, de zadel van de fiets was nogal hard dus m’n achterste heeft het ook geweten.

De volgende dag gingen we nog een goeie wandeling maken naar de Ranu Kau-vulkaan. Mooie wandeling bergop waar straathonden ons de hele weg volgden. Prachtig zicht bovenaan op de rand van die krater! Paaseiland is zeker niet alleen maar de Moai-beelden! Naast de krater van de vulkaan had je een klein dorpje (Orongo), met museumpje die mooi toont hoe de clans toen leefden. Kleine huisjes half in de grond, één open ruimte van 4 op 2 meter waar het hele gezin in woonde. Dit kun je de dag van vandaag toch niet meer voorstellen… Van op de rand van de krater had je ook bijna volledig zicht op het hele eiland en dus ook op de Stille Oceaan. Wat een speciale plaats was dit toch. De volgende dag was het de nationale feestdag van Chili en lag alles stil, kwam goed uit om het kleine dorpje eens te verkennen. Hier gebeurde ook iets bizar, ik passeerde voorbij een klein restaurantje en daar hoorde ik een bekend liedje. Je zou het nooit kunnen raden: De kabouterdans, van Kabouter Plop! “Draai een keer in het rond, stamp met je voeten op de grond, …” Op de meest afgelegen plek ter wereld, in het Nederlands dan nog. Dan weet je toch dat Gert Verhulst toch niet zo dom is zoals hij eruit ziet é. Ongelooflijk.

In een dag of 3-4 heb je Paaseiland uiteindelijk wel gezien dus was het tijd om terug te vliegen naar Santiago, waar ik weer wat tijd kon nemen om alles op punt te zetten. Foto’s ordenen en verhalen schrijven, de was doen, naar de kapper gaan, enz… Tussendoor had ik nog de San Cristóbal-hill beklommen met op top een gigantisch Mariabeeld die uitkijkt op de stad. Bij helder weer had je een mooi zicht op het Andesgebergte waar Santiago op uitkijkt. In de verschillende parken zat het meestal vol met koppeltjes die elkaar euhm, hoe moet ik het op een deftige manier zeggen, zaten te muilen… Ik zal het maar passioneel gekus noemen, maar kom, huur dan een kamer é, ik heb ook mijn gevoelens. Terug in de hostel dan, had ik een paar nachten minder geluk met één van mijn kamergenoten. Ja, die gast kon snurken. Er moet toch altijd één zijn die snurkt hé, maar die was de ergste van mijn hele reis. Moest het een sport zijn, die was met voorsprong Olympisch én wereldkampioen. Ik had nog oordoppen van op het vliegtuig, maar die ging daar gewoon los door. Niet te geloven. Aangezien ik echt niet kon slapen van die boomzaag, moest ik actie ondernemen. No more Mister Nice Guy! Ik heb hem na een paar uur dan toch een duw gegeven, snel terug in mijn bed gesprongen en van koekenaas gebaard. Ik wou geen hele discussie in het Spaans om 3h ’s nachts, maar wonder bij wonder en halleluja dank de Heer dat hij zich dan gewoon omdraaide en stopte met snurken. Mission completed. De volgende dag checkte hij uit de hostel dus had ik nadien betere nachten. Ik zal toch blij zijn dat dit hostelleven een einde zal kennen. Batterijen opgeladen dus en volledig klaar voor mijn allerlaatste groepsreis die me via Argentinië en Uruguay in Brazilië zal brengen. To be continued…