Argentinië, Uruguay & Brazilië

Ik had eigenlijk niet veel tijd om Buenos Aires te verkennen, eerst de groep ontmoeten om dan de dag erna een vrije dag te hebben. Op die vrije dag mocht je doen wat je wou, ik ging normaal eerst de stad verkennen, maar besloot dan om voor het eerst in mijn leven een rugbymatch bij te wonen. En niet zomaar een rugbymatch: The All Blacks (Nieuw Zeeland) tegen Los Pumas (Argentinië). De All Blacks is het beste rugbyteam ter wereld en zoals al vermeld in het reisverhaal van Nieuw Zeeland dansen ze net voor de match hun wereldberoemde ‘haka’ om hun tegenstander te intimideren. Ik liet het daarom zeker niet schieten om dit live te zien in een groot stadion met 45.000 supporters. De regels waren me niet altijd duidelijk, maar toch leuk om eens meegemaakt te hebben. Ik had wel meer vuur verwacht van de supporters, rugby is duidelijk anders dan Zuid-Amerikaans voetbal waar ze leven en sterven voor hun club.

Daags nadien was het al doorgaan naar Uruguay, naar Colonia, een oud rustiek koloniaal stadje aan het water, zeer gemoedelijk en rustig, even weg van de grootsteden want nadien was het tijd voor Montevideo. De hoofdstad van Uruguay, waar 65% van alle Uruguayanen leven, leek me wat op Californië. Mooi zonnig weer, skaters langs de weg, mensen die genieten van het leven en alles op het gemak doen. Uruguay telt trouwens dubbel zoveel schapen dan de volledige bevolking. Je kunt je dan wel voorstellen dat elk restaurant een ferm arsenaal aan barbecue had en dit zou de hele reis zo blijven: grote steaks, filet mignons, brochettes, koteletten… Volledige koeien en varkens werden erop gesmeten. Ik ben zo een paar keer naar een all-you-can-eat churrasco-restaurant geweest, heel bekend in Zuid Amerika. Halverwege een knoopje van m’n broek lossen en weer doorgaan. We huurden voor een dag een fiets om zo makkelijk door de stad te trekken. Zo ben ik ook eens naar het stadion van Montevideo geweest, waar in 1930 de allereerste wereldbeker werd gehouden. Uruguay was toen de eindwinnaar en zo heeft dat stadion er een wereldbekermuseum aan overgehouden, maar die was gesloten voor onderhoudswerken, net weer mijn geluk. Maar goed, geen man overboord want er stond nog meer chill-time op het programma: we gingen nog voor 3 dagen naar een echte ranch waar we konden paardrijden, wandelen, brood maken en last but not least koeien melken. Niet gedacht dat ik dat nog zou doen op mijn wereldreis.

Na al die rustige dagen mocht het voor mij dan eindelijk wel gaan beginnen en na een nachtbusrit van 17 uur werd ik beloond. Hier keek ik al heel de week naar uit: de Iguassu-watervallen op de grens van Argentinië en Brazilië. Dit is één van de zeven natuurwereldwonderen en als je er bent weet je ook waarom. Voor we de watervallen van dichtbij gingen bekijken, kregen we de kans om erover te vliegen met de helikopter, een kans die ik niet liet liggen. Toen de helikopter opsteeg zag je in de verte in het woud al een witte wolk van uit de grond opstijgen. Miljoenen kleine druppeltjes die de watervallen de lucht instuurden. Naarmate we dichter kwamen werd ons duidelijk hoe immens groot deze watervallen waren, ik kon niet wachten om er ook op de grond naartoe te gaan. Een uur later stond ik er dan effectief naast, met open mond te gapen naar de pracht die de natuur ons te bieden heeft: een toekan in de boom, vlinders met veel verschillende kleuren die van al die druppeltjes genieten, nog een paar rare dieren zoals de coati (wasbeer) en grote hagedissen maar vooral de gigantische hoeveelheden kubieke meter water die naar beneden kletsten. Een wandeling van 1,2 kilometer langs de watervallen gaf ons een goed zicht aan de Braziliaanse kant. Het meest speciale moment van de dag was toen we op een brug (Devils Throat) tot in het midden van watervallen konden wandelen. Ik was bijna volledig omringd door de watervallen en je werd daar in 1 minuut zeiknat. Had ik het geweten, ik had mijn shampoo meegenomen. Er kwam water van alle kanten. Gelukkig scheen de zon en waren we snel terug droog.

De dag erna mochten we de Argentijnse kant van de falls verkennen… Ter land, ter zee en in de lucht dus dat wil zeggen ook met de boot eens tot dichtbij gaan… Toen waren we wel gewaarschuwd, dat het een ferme douche zou worden van zo dichtbij, dus zwemshort aan deze keer! Dat bootje ging echt dicht en wat een douche… Ik kon mijn ogen niet meer openhouden van al die kleine waterdruppeltjes die in de lucht vlogen. Iets zeggen tegen elkaar was uit den boze, anders had je een paar slokken water binnen… En dit was op 3 meter van de watervallen, ongelooflijk hoeveel water er naar beneden komt. Wel heel leuk, zo 2 keer terug gaan en om zo dicht bij de watervallen te komen… Door het warme weer waren we ook snel weer opgedroogd en konden we de wandeling aan de Argentijnse kant verder zetten… Als dat nog niet genoeg was, zorgde de zon samen met die druppeltjes voor meerdere regenbogen om het beeld nog perfecter te maken. Jammer dat we toen in groep waren en ik moest volgen. Ik zou hier uren kunnen naar staan kijken. Dit is terecht één van de zeven natuurwonderen.

Travelday dan: weer de grens over, een vlucht naar Sao Paulo en direct doorsteken op een 5 uur durende busrit naar Paraty. Klein stadje aan de kust van Brazilië. Hier bleven we 2 nachten en konden we met de hele groep mee op een “booze-cruise”. Soort van partyboot, die op een paar locaties halt hield, waar je dan van de boot kon springen en wat kon zwemmen, van de rotsen springen of eventjes naar het strand met de frisbee. Met muziek en een hele dag gratis caipirinhas, de nationale cocktail van Brazilië, plezier gegarandeerd! Het terugkeren werd helemaal idyllisch, met de ondergaande zon die weerspiegelde op het water… In elke Braziliaanse stad waar we nu kwamen, zagen we “Havaianas”-winkels. Het bekende merk van de flipflops of teensletsen kwam van hier dus iedereen liep er zot van. Ook ik heb een paar mee, maar sommigen gingen volledig los met 5 paar voor zichzelf en een paar voor elk lid van de familie. Ikzelf had nog een paar mee voor mijn petekindje Sam, met het logo van superman, zoals de grote S op zijn geboortekaartje.

Op weg naar Rio De Janeiro gingen we nog naar Ilha Grande. Een eiland met de mooiste stranden die ik ooit heb gezien. Nog meer zon, zee en strand, kan ook niet anders als je in Brazilië vertoeft… Toch had ik alweer de drang om te hiken, genoeg stilgezeten! En wat voor kans kreeg ik nog: een vier uur durende trektocht naar het hoogste punt van het eiland om van daar de zonsopgang te zien. Dat wil zeggen om 2u in het midden van de nacht vertrekken met een hoofdlampje op, door de bossen om ons dan te nestelen op een grote rots bovenaan het eiland om van daar met een fenomenaal zicht op het eiland en de baai de zon te zien opkomen. Het deed me een beetje denken aan de laatste nacht van de hike naar de top van Kilimanjaro, waar ik 2 jaar geleden succesvol de top haalde, alleen waren de omstandigheden nu veel gunstiger. Bij de laatste dag op het eiland konden we uitrusten van ons nachtelijk avontuur met een snorkeltrip naar de “Blue Lagoon”. Als je houdt van strandvakanties is dit absoluut de place to be.

De groepsreis eindigde dan in Rio De Janeiro, waar we natuurlijk alle toeristische bezienswaardigheden deden, te beginnen met Sugar Loaf Mountain. Eerst met de kabellift naar boven om daar van een fenomenaal zicht te genieten van Rio. Je kon vandaar alles zien: de luchthaven, Copa Cabana-beach, Ipanema, Lapa, de lange brug naar Niteròi en natuurlijk ook Christus De Verlosser die van op de berg “Corcovado” uitkijkt op de stad. Uiteraard gingen we nadien ook die berg op om één van de zeven nieuwe wereldwonderen van dichtbij te bekijken. Toen wij daar aankwamen was het net avond wat natuurlijk mooie beelden opleverde van de ondergaande zon met Cristo ervoor en de lichtjes van de stad die begonnen te fonkelen, die de stad weer een andere dimensie gaven. We hadden trouwens geluk die dag want we hadden die dag helder weer. De rest van de week was het wat bewolkt en dan is de zichtbaarheid nul daarboven.

Ik ben zonder veel nadenken ook mee geweest met de “favela”-tour. De favela’s zijn zelfgemaakte huisjes aan de zijkant van de bergen van de stad. Mensen zijn door armoede de bergen ingetrokken om daar te wonen omdat de stad te duur is. Mensen die daar wonen, moeten geen belastingen betalen, maar leven wel in een gevaarlijke buurt met drugsdealers, geweld en corruptie. De favela’s zijn zeer bekend in Brazilië dus ging ik mee op zo’n tour waar een gids er ons wat uitleg over gaf en ons erdoor leidde. Het gaf me een zeer vreemd gevoel om daar te zijn, want ik had daar eigenlijk echt niks te zoeken. Als “rijke” komen zien hoe mensen daar in armoede leven, in een vuile en gevaarlijke omgeving. Mijn smartphone was waarschijnlijk meer waard dan het volledige bezit van 4 gezinnen die daar leven. Eventjes dus weer met de voeten op de grond en back to reality.

Hier kon ik dan eindelijk ook eens naar Zuid Amerikaans topvoetbal. Flamengo, de grootste club van Rio, speelde tegen de nummer één van de huidige competitie Cruzeiro. Die supporters waren zoals verwacht helemaal anders dan die rugbyfans. Die hadden gigantische vlaggen mee, sprongen op bij elke kans, zongen luidkeels mee en zaten geen minuut stil. Dit is wat ik wilde zien! Als je dan nog eens weet dat Flamengo met 3-0 won, dan weet je het wel. Mexican wave door het stadion en zelfs tijdens het verlaten van het stadion was iedereen nog aan het zingen en het dansen. Wat mis ik mijn Clubtje toch… Die voetbalmicrobe heb ik duidelijk nog niet verloren.

Mijn hostel was niet ver van Copa Cabana-beach, dus kon ik daar nog wat rondhangen in afwachting van mijn allerlaatste bestemming. Het einde nadert nu snel en ik had nog iets speciaals gepland voor de laatste twee weken van mijn wereldreis. Een echte Amerikaanse roadtrip doorheen Noord-Amerika en Canada met een paar vrienden die mij dan terug meenemen naar België. Dat wil ook zeggen: niet meer sleuren met die zware zak, niet meer te hoeven socializen in hostels, terug Vlaams kunnen spreken en elkaar een kloot afdraaien wanneer we de kans ertoe zien. To be continued…