Nieuw Zeeland deel 2 (Picton - Christchurch)

Nadat we de ferry namen van Wellington naar Picton (of van het noordelijk naar het zuidelijk eiland) staken we meteen door naar het Abel Tasman National Park. De dag erna stond een “coastal walk” of een ferme wandeling van meer dan 25 km op het programma. In de bossen met constant zicht op de Tasmaanse zee ging het op en neer. Soms kwamen die paadjes uit op een strand, soms gingen die weer diep in de bossen. Fantastische wandeling met weer grote varens, bergriviertjes die hun weg vonden en de zon die zijn stralen ook door de bomen nog liet gelden. Bij de hoogste punten op de wandeling hadden we weer fenomenaal zicht op het hele nationaal park. Die avond waren we dan ook allemaal steenpatat (zo versleten als een baksteen). Ik ging nog uitwaaien ’s avonds door nog een klein toertje te doen maar dit bleek een afleidingsmanoeuvre te zijn van de groep. Toen ik terug kwam waren de lichten uit en kaarsjes aan en hoorde ik “happy bday to you” zingen. Ik mocht dan een wens doen want ik blies ze allemaal in één keer uit zoals een grote jongen. Totaal onverwacht en heel lief van hen, want zo je verjaardag vieren ver weg van huis is toch net iets anders.

De dag erna stond mijn skydive weer op het programma. Ik zeg wel “op het programma” want toen ik met spierpijn uit mijn warm bedje kwam, was het aan het regenen. Weeral geen geluk!! Het busje kwam ons toch ophalen om dan ter plekke te zien als het nog zou opklaren. Weinig kans toe, want het bleef bewolkt… We werden toch klaargestoomd en wonder bij wonder stopte het met regenen en op het juiste moment de eerste opgeklaarde blauwe plekken in de lucht. Voor ik het wist zat ik in dat vliegtuigje, klaar om te springen. Ik moet eerlijk zeggen, ik was toen nog redelijk relaxed… Naar het mooie zicht naar buiten kijken, het Abel Tasman National Park onder me, de Tasmaanse zee met de opkomende zon in de verte… En ook nog boven de wolken, waar het zo vredevol was, waar de zon scheen en een klaarblauwe hemel me toelachte… Tot mijn freng viel dat ik hier wel uit dat vliegtuig moest springen hé!! De eerste zenuwen kwamen al op, maar voor ik de tijd had om in mijn broek te doen ging de deur van het vliegtuigje open. We bevonden ons toen op een hoogte van 13.000 voet (zo’n 4 km). Ik was de eerste die mocht springen. Op de grond zei hij me nog 5 keer: “Als de deur open gaat, gewoon je harnas vasthouden en op de rand gaan zitten.” Wat doe ik: met mijn handen nog de deur vasthouden en kijken zoals een hond zou doen een seconde voor die door een tientonner zou worden aangereden. Het zullen de zenuwen geweest zijn, me dunkt… Nadat hij mijn handen weer op mijn harnas legde, was het dan tijd om het vliegtuig te verlaten. Één… Twee… En op drie hing ik al ondersteboven 5 meter onder het vliegtuig. Eventjes evenwicht zoeken en eigenlijk was het vanaf dan puur genieten… Doen alsof ik zwom door de lucht, even horizontaal tollen en dan door de wolken vlammen. De vrije val duurde zo’n 50 seconden en ik ging zo aan een snelheid van 200 km/h! Ik had me tijdens de vrije val geen zorgen gemaakt dat de parachute niet zou openen, maar toen het gebeurde was ik wel opgelucht. Het was een hele ervaring en ik toon het bewijsmateriaal (video) wel eens als ik terug ben.

In Punakaiki was de keuze gevallen op de gratis optie want het skydiven had mijn portefeuille iets dunner gemaakt. Nog meer hiken in de bossen, wat ik helemaal niet erg vond want nog meer van die schitterende natuur smaakte me wel. De tocht kwam uit op de zee en op rotsen, die eruit zagen als opeengestapelde pannenkoeken. Maar van op dat punt konden we wel dolfijnen zien zwemmen. Zeehonden hadden we vroeger al hier en daar gezien. Op die manier heeft dit land nu en dan leuke verrassingen in petto. Van hieruit gingen we dan naar Franz Jozef, met één welbepaald doel: de Franz Jozef Glacier! Je kon deze niet te voet bereiken dus moesten we met een helikopter op de gletsjer gedropt worden. Eerste maal in een helikopter en ook dit was een leuke ervaring. Deze activiteit is nogal speciaal want de gletsjers smelten met een recordtempo, dus wie weet zullen mijn kleinkinderen de kans niet meer hebben dit nog te doen. Op de gletsjer zelf was het tijdens de sneeuwwandeling vooral tijd nemen om foto’s te maken in ijsgrotjes, te genieten van het prachtige zicht en ijsjes te maken met het ijs van de gletsjer met grenadine… Ook hier droegen we krampons aan onze schoenen om niet uit te glijden op het ijs. Natuurlijk kon ik het niet laten er een paar met sneeuwballen te bekogelen… Boys will be boys… maar het was de laatste keer want nu hadden ze me toch goed terug. Heb ijs gegeten, zonder grenadine deze keer… Dat is het risico dat je neemt hé. Op de terugweg met de helikopter liet de piloot ons eens ‘vallen’ net als hij een bergtopje overging. Ik twijfel nog als ik het als “leuk” of “bijna-doodervaring” moet omschrijven.

Op weg naar Wanaka gingen we dan nog wandelen rond meren met een spiegeleffect. De bekendste en mooiste in Nieuw Zeeland was ongetwijfeld Lake Matheson. De bossen, met struiken in de voorgrond en bergen met besneeuwde toppen op de achtergrond die perfect weerspiegelden in het stilstaande water gaven een fabelachtig effect. Weer foto’s die kunnen dienen voor postkaarten of voor de screensaver van je computer. Die kleine wandeling rond het meer gaf zo wat de pracht van Nieuw Zeeland weer. Wat was ook dit genieten. Ik kan het proberen uit te leggen en foto’s tonen maar die zullen nooit weergeven wat je ziet met het blote oog of wat je ervaart. Ook het iets grotere Lake Wanaka had dit effect. Onze hostel lag hier zo dichtbij dat het weer tijd was om ’s ochtends met dit zicht te gaan joggen. Er werd niet veel gepraat, eerder met de ogen wijd open verder gelopen en bij elke stop nog eens benadrukken dat we zoiets toch niet in onze achtertuin hebben…

Op naar mijn meest favoriete bestemming dan: Queenstown! Deze stad was niet zo groot maar heel gekend voor de grote verscheidenheid aan activiteiten en het nachtleven. Van het nachtleven hadden we maar 1 keer geproefd (weet wel, alcohol vrij duur) en het was deze keer mijn copain zijn verjaardag, dus het was van moeten! De dag erna hadden we met drie een dagtrip naar Doubtful Sound geboekt. Met een cruise door de fjord, hele hoge bergen met daar een brede bijna stilstaande rivier tussen. Onze boot was de enige die erin mocht dus geen last van andere boten en een optimaal zicht van de natuur. En wat voor een natuur! Wat gigantisch waren die bergen, watervalletjes die hier en daar tot in de fjord vloeiden en af en toe een zeehond die het water beroerde. We zagen dan ook 2 blauwe pinguïns, die er vreemd genoeg uitzagen als eenden, maar ze herhaalden het een paar keer: het waren pinguïns! We gingen maar sporadisch naar buiten want het was verschrikkelijk koud op het dek. Het speciaalste moment kwam er toen de kapitein iedereen op het dek riep. De meeste Aziaten lagen onbegrijpelijk te slapen, maar diegenen die naar buiten gingen kregen waar voor hun geld. Hij had al vaart geminderd en nu lag de cruise volledig stil. Hij vroeg aan iedereen om muisstil te zijn en om zelfs geen camera’s te gebruiken. Toen legde hij de motor van het cruiseschip af. Absolute stilte. Niet te geloven, een kippenvelmoment en niet van de koude deze keer. Hier en daar een hoorde je een vogel of wat vreemde geluiden in de verte. Het geluid van de natuur. Fenomenaal. Nog een warme choco voor we terugkeerden en we konden er weer tegenaan.

Dag 2 in Queenstown gingen we in de ochtend mee met de Shotover Jet, een speedboot die maar 10 cm water nodig had om erover te vliegen. Leuk ritje want natuurlijk werd ermee gestunt zoals 360’s en superdicht bij rotsen gevlogen. Die gast die naast me zat, was heel de rit aan het giechelen als een meisje… Dus het was wel leuk, maar niet zo overdreven gek. In de namiddag nog een trektocht op de “Queenstown Hill” waar we op de top heel de stad aan onze voeten hadden met weer besneeuwde bergtoppen in de verte. We hebben tijdens ons verblijf in Queenstown ook nog de Kawarau-brug bezocht, waar het bungeejumpen was uitgevonden. Normaal heb ik hier wel een zekere angst voor maar dit was een klein brugje waar je na 2 seconden vrije val de bungee-rekker al voelde. Dan liever de Nevis-jump. Daar had je 8,5 seconden vrije val en een angstwekkend zicht naar beneden. Mijn budget was al ruim overschreden dus moest dit prijzig beestje aan me laten voorbij gaan.

Voor de derde en laatste dag in Queenstown maakten we met ons drie op voor de grootste en nadien bekeken de mooiste trektocht van allemaal: de “Ben Lomond”-track. Eerst steil naar boven, het pad volgen om uit te komen waar de cablecar je brengt. En dan begint de trekking pas. Door het bos, via open velden en dan in sneeuw, maar steeds naar boven! De sneeuw deed ons twijfelen om nog verder te gaan want we gleden constant weg, maar even tjolen en doorzetten en we kwamen terug op stenig gebied. We wisten niet waar deze track ons ging brengen en lachten nog “ja, naar die besneeuwde bergtop daar”… Wel ja, 3 uur later stonden we op die piek, met open mond de landschappen te aanschouwen. 360 graden fenomenaal zicht. Ik vind geen woorden om dat zicht en gevoel te beschrijven. Ik wist niet waar eerst gekeken, laat staan foto’s trekken. Ik dacht dat ik al veel gezien had maar dit was a-bso-luut het neusje van de zalm. Ik weet niet hoeveel kilometer deze tocht was, maar ik kan je verzekeren dat ik goed geslapen heb die nacht.

Nadien viel de groep volledig uit elkaar, sommigen gingen nog naar het zuiden, sommigen bleven iets langer in Queenstown. Met een halve nieuwe groep gingen we dan nog naar Mount Cook voor de laatste twee dagen in Nieuw Zeeland. Het was nu vooral bekomen, maar toch nog 1 opmerkelijke plaats: een gletsjer die afstamde van dezelfde bergketen als die van Franz Jozef maar dan aan de andere kant. Deze gletsjer was bedekt met gesteente die de gletsjer koud hield, maar toch ook verder afbrokkelde. Niet verwacht toen we een ritje met de auto gingen maken dit uniek zicht nog te zien. Op weg naar Mount Cook hielden we ook nog halt bij Lake Pukaki, die een absurde appelblauwzeegroene kleur had. Het water dat van de bergen kwam vloeide langs de steentjes en schuurde hiermee kleine kristalletjes af. Deze kristalletjes kwamen in het meer terecht en dit gecombineerd met de lichtinval kreeg je die abnormale kleur. Zo leer ik jullie ook iets bij si. Maar genoeg wijsheid voor één verhaal. Mount Cook was de laatste stop vooraleer ze me uitzwaaiden op de luchthaven van Christchurch.

Ik heb geen superlatieven genoeg om uit te leggen hoe mooi Nieuw Zeeland wel is en absoluut met mijlen voorsprong mijn meest favoriete plaats ter wereld! Jammer genoeg ligt dit aan de andere kant van de wereld maar ik heb niets anders dan lof voor dit natuurgeweld. Ik had hoge verwachtingen en die zijn omver geblazen door iets waar ik nog niet kon van dromen. Volgende stop brengt me in Chili, meerbepaald “Easter Island” of Paaseiland. Misschien wel de meest speciale plek ter wereld, niet voor de natuur deze keer, maar wel voor zijn geografische ligging en de geschiedenis van het eiland! To be continued…