USA & Canada (roadtrip)

Daar waren ze dan: “de matjes”… Helaas haakte er eentje af op het laatste moment, als je kinderen hebt dan wordt alles wat onvoorspelbaar en moet je keuzes maken. De keuze voor vrouw en kind lijkt me logisch en ik kan er enkel maar respect voor hebben, ook al vind ik het persoonlijk heel jammer. Dus moest ik verder met die twee andere deugnieten. Goedkope onderbroekenhumor, elkaar in ’t zak zetten waar je kon en/of mekaar choqueren met mannelijk naakt zullen de voornaamste bezigheden zijn. Bij de eerste douche die ik nam na we elkaar ontmoetten, kwam Bryan al eens kijken “als alles goed ging” en toen ik klaar was, hadden ze al mijn kussen uit mijn kussensloop gehaald en die vervangen door het kleine vuilnisbakje die in de kamer stond. Toen wist ik dat het goed zat.

De eerste dagen gingen we New York City verkennen. Met de metro vonden we al snel onze weg naar de belangrijkste plaatsen, te starten bij Times Square met de gigantische LED-borden. Gigantische winkels met speelgoed (waar we ons ook even amuseerden) en kledij, maar dit was niet echt voor onze portefeuille. Alles leek hier groot, zo ook Central Park. Een gigantisch park waar mensen even een toevlucht konden nemen, weg uit de grote stad om te wandelen, joggen of zelfs een centje bij te verdienen. Zo werd Michael uit het publiek gehaald door enkele ‘streetperformers’. Zo stond hij tussen vijf anderen waar iemand een salto over deed. Ik en Bryan konden alleen maar lachen, je kunt het je wel voorstellen. Verder trekkend door de stad kwamen we nog enkele monumenten tegen: het Rockefeller Center, het Empire State Building en het Chrysler Building. Daags nadien gingen we dan naar Ground Zero, de plaats waar de 2 World Trade Center-torens vroeger stonden. Ze hebben er een mooie herdenkingsplaats van gemaakt. Je ziet nog de omtrek van de gebouwen, waar van elke kant watervallen naar beneden stromen. Op de omtrek staan de namen alle slachtoffers die hun leven lieten aan de laffe aanslagen. ‘s Avonds zijn de watervallen mooi verlicht, net als de namen die oplichten. In het 9/11 memorial-museum werden we dan even stil, als je ooit naar New York gaat is dit zeker een aanrader! Alles van de aanslagen wordt hier duidelijk uitgelegd van begin tot einde. Wie de terroristen waren, hoe ze alles hebben voorbereid tot de effectieve aanslagen. Je kon de laatste gesprekken horen van de slachtoffers, beelden bekijken van hoe de vliegtuigen zich in de gebouwen boorden of van hoe de grote aswolk de stad met een grauwe sluier bedekte. On-ge-loof-lijk. Die dag stond de wereld even stil en dit werd prachtig tentoongesteld, zelfs met nog restanten van brandweertrucks en motoren van de liften van het WTC. Bij de “survivor-tree” werden nog regelmatig bloemen neergelegd. Die boom werd op de site na de aanslagen half aan flarden teruggevonden maar bloeit nu weer ten volle op de herdenkingsplaats en stelt dus het land voor die er weer bovenop gekomen is. Veel beter aan symboliek kun je niet doen denk ik. Naast de herdenkingsplaats stond dan het nieuwe One World Trade Center te pronken.

’s Avonds op Times Square waren er nog een paar extremistische moslims die het woord van hun God aan het verkondigen waren, maar eigenlijk gewoon reacties stonden uit te lokken. Als mensen dan kwaad werden, dan zeiden ze “punt bewezen”. We keken nog even of de hele zaak ging escaleren, maar we hoefden niet tussen te komen… Ik had zin om die “andersgekleurden” bij hun oren vast te nemen en naar de memorial te sleuren, dat ze niet zo hoog van de toren moesten blazen over wat “de blanken” hen allemaal hebben aangedaan. Maar goed, ik denk dat het nooit saai is in deze stad. Tijdens een bezoekje aan het American Museum of Natural History (jawel, cultuur!) was ik die twee pipo’s kwijtgeraakt. Bang en alleen moest ik het museum op m’n eentje verkennen, maar nog voor ze het moesten omroepen vond ik ze terug bij de dinosaurussen. Oef.

Daags nadien gingen we dan naar het symbool van Amerika: The Statue Of Liberty! Met de ferry naar Liberty Island waar we een prachtig zicht hadden op de skyline van New York. Met trots wapperde er daar een gigantische vlag van Amerika, een verlengstuk van alle vlaggen op bruggen, gebouwen en aan de huizen bij de lokale bevolking. Weten ze wel dat er nog een wereld is buiten Amerika? Wat een patriotten, die Amerikanen. USA! USA! USA! Maar wie heeft hen alweer naar huis gestuurd op de wereldbeker? België ja… (gniffel gniffel)

Toen werd het tijd om de auto op te halen om te beginnen aan onze roadtrip. Op de tonen van “Sweet home Alabama” en “Highway to hell” reden we langs ‘interstates’, eerst naar Washington D.C. om eens goedendag te gaan zeggen aan mijn dichte vriend Barack Obama (Barry voor de vrienden) maar die was niet thuis. We gaan later wel nog eens een pintje pakken. Bryan was niet echt onder de indruk van het witte huis, ik vond het wel wat hebben. Demonstranten toonden nog hun mening tegen één van de vele oorlogen waar Amerika mee gemoeid is, maar telkens als er iets gebeurd in de wereld kijkt men wel eerst naar Amerika om het op te lossen. Ook het capitool en de Lincoln memorial waren mooi om te zien, maar de regen maakte ons humeurig, ambetant en … nat. Dus niet veel meer rondgetjoold en doorgereden naar het volgende hoogtepunt van deze reis: de Niagara-watervallen, op de grens van Amerika en Canada.

We deden dit in een kleine tour aan de Amerikaanse kant waar ze ons ook meenamen naar de Niagara Power Plant, waar ze het water ook gebruikten om energie op te wekken. Héél interessant (als je mijn sarcastische toon niet ontdekt, lees: saai). Maar eens we de falls zagen, vergaten we al snel dit saai stukje: eerst de witte wolk al in de verte en dan dichter de 2 gigantische watervallen. De Niagara watervallen zijn onderverdeeld in 2 grote watervallen: de Bride Vail Falls en de Horseshoe Falls, naargelang hoe ze eruit zagen. Onmiddellijk na de Power Plant konden we mee met de “Maiden Of The Mist”, een boot die ons heel dicht bij de falls bracht. We kregen zelfs een grote poncho, die ons trouwens heel sexy maakten, om zo niet nat te worden. Gigantische kubieke meters water kletsten hier naar beneden, machtig om te zien. Ook van boven konden we van heel dichtbij de watervallen bewonderen. Regenbogen gaven dit weer een extra toets. Klinkt herkenbaar? Ook in Argentinië/Brazilië, zag ik iets gelijkaardig bij de Iguassu-falls. Maar die waren nog groter en uitgestrekt over een groter gebied, dus ik kan/mag ze eigenlijk niet met elkaar vergelijken. De herfst gaf de nabije bossen een prachtig rood-oranje kleur, wat een mooi beeld gaf onderweg. Ook van de Canadese kant hadden we een schitterend zicht op de falls en als de zon schijnt, dan kun je hier altijd wel ergens een regenboog zien. Wij hadden die dag schitterend nazomerweer, dus we bevonden ons in regenboogland.

Diezelfde dag reden we nog door naar Toronto, met als bekendste trekpleister de CN-tower. Je kon ook naar boven, maar dat was voor echte venten, dus Michael bleef beneden. Hoogtevrees deed hem zweten en wenen. Er zat iets in zijn oog, zei hij. Ik en Bryan gingen wel eens naar de top en konden vandaar de hele stad bewonderen. Ook eens op de glazen vloer staan, waar je de grond 346 meter onder je kon zien, wat even een eng gevoel gaf. Montreal was wat ontgoochelend, waar buiten kathedralen, kerken en basilieken niet echt veel te zien was. Dat was niet echt onze dada, dus staken we opnieuw de grens over, waar we via Boston terug naar New York reden, waar onze roadtrip op zijn einde liep. Ons laatste hotel lag in New Jersey, een streek waar je best in het donker niet meer buitenkomt. De sirenes waren constant hoorbaar, wat me een veilig gevoel gaf, meer blauw op straat, weet je wel.

Niet enkel de roadtrip liep op zijn einde, maar ook mijn gehele wereldreis! Wat een lange trip is dit geweest; 7,5 maand van half maart tot eind oktober. Ik zal blij zijn mijn zak niet meer te hoeven maken, plaatsen te zoeken om mijn was te doen, telkens in andere bedden te slapen met snurkers in de kamer, me telkens te moeten verplaatsen of dezelfde kleren steeds te dragen. Wat zeker niet wegneemt dat dit een fantastische periode geweest is, waar ik veel mensen heb leren kennen en met open mond naar de wonderen der wereld heb staan staren. Ook voor mijn naasten was het een zeer lange trip. Als ik thuis kom, zal het weer wat quality-time worden, zeker met Alessia want wat hebben we naar elkaar verlangd! Ik mag met trots zeggen dat ze het fantastisch heeft gedaan en ze verdient zeker een pluim! Je moet het maar doen. Dus zeg ik: home sweet home! Ik zal dit nu allemaal even laten bezinken en mij dan nog een allerlaatste keer tot jullie richten met nog meer wijze woorden. Dus voor het varkentje komt met zijn grote snuit, zeg ik voor de laatste keer: To be continued…