Australië

Australië is ongetwijfeld één van de grootste landen die ik zal bezoeken. In hetzelfde land sneeuwt het in Tasmanië, is het koud in Sydney en zalig zomerweer in Cairns. De mensen zijn supervriendelijk, vragen echt allemaal hoe je dag was (soms wat overdreven). Straten, pleintjes en stranden worden zeer goed onderhouden maar dit komt ook omdat iedereen zijn steentje bijdraagt, heeft zeker met opvoeding en manier van leven te maken. Dit maakt dat het hier allemaal meer westers is, alsook de prijzen. Als je uit Azië komt, dan is dat wel even verschieten. Dan denk ik soms “No way, ik betaal géén 2,5 euro voor een cola!” maar in België is dat ook zo. Het is weer even wennen…

Alle travellers die hier in de hostel in Sydney verblijven, hebben een werkvergunning om een jaar in Australië te werken en rond te trekken. Je kunt hier heel goed geld verdienen en zo ook de hoge prijzen betalen. Zo deed ook Kyra dat, ex-collega en maatje op de toer van Blankenberge, maar die is uiteindelijk blijven plakken aan een Australische hunk. Zo kreeg ik in Sydney bezoek van Kyra en konden we na lange tijd nog eens bijpraten en kon ze me Sydney tonen. Op de kaart te zien woont ze niet zo ver van Sydney, maar het is toch maar eventjes 4 uur rijden. Dat is verder dan Brugge – Parijs, om maar een idee te geven hoe gigantisch dit land is. Mijn hostel lag bij Coogee Beach, waar we een mooie wandeling maakten langs de stranden en kliffen en zo uitkwamen op Bondi Beach. Terwijl het zomeren is in België en ik in Azië nog korte broek en teenslippers aanhad, moest ik hier nu mijn dikke jas uithalen! Een goeie 5 graden kreeg ik op mijn bord. Toch een groot verschil. In de ochtend kon ik dan eens gaan joggen langs diezelfde weg. Ik geraakte ongeveer halverwege toen mijn milt het opgaf. Wat is er in al die maanden gebeurd dat mijn conditie volledig weg is… afzien! Kyra kon niet zolang blijven maar toonde me wel het de Harbour en Sydney Opera House, trekpleister en symbool van de stad. Ze gaf me wel de tip mee om zeker nog naar de Blue Mountains te gaan, op 2 uur van Sydney met de trein. Dus zo gezegd, zo gedaan, ik in mijn eentje naar de Blue Mountains (iedereen van de hostel ging gaan werken tijdens de week), maar ik heb het me geen minuut beklaagd! Het ene moment loop je nog door een klein rustig stadje, het andere moment sta je met open mond een gigantische canyon met een prachtig bos te aanschouwen tot zover je kan kijken. Paadjes naar beneden leiden naar prachtige wandelingen met veel groen, watervalletjes en kaketoes in de bomen. Dichtbij Echo Point (centrale punt en beste zicht op de Blue Mountains) had je dan drie uitsteeksels van gesteente die ze “The Tree Sisters” noemden. Fenomenaal, één van mijn meest favoriete plaatsen waar ik ben geweest in Australië.

Daarna was het tijd voor een driedaagse tocht in de Outback van centraal Australië. Er ligt daar een gigantische rots: Ayers Rock of Uluru zal wel bekend in de oren klinken. Deze rots is in de loop der jaren naar boven gestuwd en heeft door erosie een specifieke vorm, maar het is vooral de speciale rode kleur die het zo uniek maakt. Er zit namelijk veel ijzer in het gesteente en net als je fiets roest, roest ook dit gesteente. Als de zon er dan op schijnt krijg je een mooie rode gloed over de hele rots. Schitterend om te zien bij zonsopgang en zonsondergang. We hebben in 2 uur er helemaal rondgewandeld (dit geeft je een idee van hoe groot het wel is), en ik wou Uluru natuurlijk beklimmen ook maar deze doorgang was gesloten wegens teveel wind. ’s Nachts sliepen we dan onder de blote hemel in “swags”, die zien eruit als slaapzakken, maar daar steek je je slaapzak in waardoor geen koud zou mogen hebben. Het was vooral het kampvuur die ons warm hield. Wat een sterrenhemel die we te zien krijgen: je kon de Melkweg zien, “The Southern Cross” (enkel te zien vanuit de zuidelijke hemisfeer), “Orions Belt”, enz… met af en toe een vallende ster. De gids leerde ons een heleboel over de sterren, mijn interesse groeide alleen maar. In België vind ik enkel de Grote Beer en de poolster, veel meer sterren zie je niet want België is het meest verlichte land ter wereld, jammergenoeg want zo’n sterrenhemel is prachtig, uren kun je ernaar kijken! Ook een tocht door “The Olgas” en “Kings Canyon” waren de moeite waard. Dezelfde rode kleur van Uluru kwam ook hier terug. Tijdens deze trektocht heb ik ook mijn eerste wilde kangaroe, dingo en kameel gezien.

Totnogtoe zijn al mijn vluchten zonder problemen verlopen, tot hier in Sydney. Eerste maal van Jakarta naar Sydney was het zo mistig dat er geen één vliegtuig kon landen, wat in chaos uitmondde natuurlijk. Alle vliegtuigen bleven boven de zee cirkelen tot ze konden landen, maar dan raakte de brandstof op, dus eerst nog even een tussenlanding maken in Brisbane om te gaan tanken, om dan uiteindelijk met zes uur vertraging aan te komen in Sydney. Nu, dit viel nog mee. Bij het terugkeren van Uluru (vanuit Alice Springs) naar Sydney was het erger! Storm, regen en wind deze keer. Ik zat net naast de vleugels en die gingen op en neer, de regen op de ramen en het schudden van heel het vliegtuig maakten dat ik met een serieus ei in mijn broek zat. Zichtbaarheid naar buiten was nul, enkel grijs en regen. Ik heb het nog nooit zo stil geweten op een vliegtuig, iedereen zat met de poepers en hielden hun hart vast. Wat was de opluchting groot toen de wielen de grond raakten… Met alles die nu in het nieuws komt over al die vliegtuigen die verdwijnen of crashen was het even zweten. Maar eind goed al goed, fingers crossed dat alle volgende vluchten nice‘n’easy mogen verlopen!

Ik vloog nog voor een week heen en terug naar Cairns om te duiken in het bekendste rif ter wereld: het Great Barrier Reef. Ik had hele grote verwachtingen, misschien iets teveel, maar ik moet bekennen, het is er prachtig. Die onderwaterwereld blijft me toch telkens verbazen. Wel jammer dat ik geen reuzenschildpad of haai heb gezien, maar daar moet je geluk mee hebben. Clownvisjes (zoals in de Disneyfilm “Finding Nemo”) wel, die zich verstopten in de planten van het rif en speelden tussen de blaadjes. Hoe alle andere vissen noemden kan ik niet zeggen, maar ik heb er veel gezien en kon ook foto’s trekken met een gehuurde onderwatercamera. Tussen mijn 2 dives door, kon ik nog snorkelen en terug de vele kleurrijke visjes aanschouwen. Weer een ‘Check’ op mijn wereldwonderenlijst. Cairns ligt trouwens dichtbij een regenwoud waar ik nog meeging op een watervallentoer. Het water was niet normaal ijskoud, mijn schildpadje trok zich terug in zijn schelp en zag hem pas dagen later terug… (als je weet wat ik bedoel). De Millaa Millaa-waterval was de bekendste: hier werd de reclame opgenomen voor Herbal Essences. Dus iedereen zwaaide met hun nat haar net als in het reclamespotje. De laatste plaats waar we naartoe gingen op de toer was Lake Echam. Een prachtig meer omringd door een groot bos. De ondergaande zon en de weerspiegeling in het water gaf mijn laatste zwempartij van de dag een speciale toets. Op deze toer heb ik het dan toch gewaagd om één van die mieren te eten die ik met Alessia in Thailand ook al ben tegengekomen, die smaken naar citroen… En het is echt waar, die hebben een sterke citroensmaak, maar je zou er veel van moeten eten eer dat je honger gestild is.

Ik ben enorm onder de indruk van hoe groot dit land wel is en van de pracht van de fauna en de flora. Dit is backpackersparadijs voor diegenen die willen werken en reizen. Maar ik trek liever door om nog meer verschillende culturen, talen en landen te doen. Volgende stop is Nieuw Zeeland die bekend staat als het land met de mooiste natuur ter wereld. Mijn verwachtingen zijn nu echt hoog gespannen en ben volledig klaar voor nog meer natuurgeweld. To be continued...