Egypte

Eerst en vooral wil ik even vermelden dat ik geschrokken ben hoeveel mensen mij volgen en steunen op mijn avontuur, dit had ik niet verwacht! Dus een dikke merci voor jullie medeleven, dat geeft courage om er een ferme lap op te geven.

Het afscheid aan de luchthaven met Alessia viel me zwaar, maar moest en kon de knop snel omdraaien en vooruit kijken. Trouwens, de laatste zoen was meer een lek over heel m’n kaak zoals een Sint Bernard er confituur van zou likken. Typisch Alessia en zo stuurde me ze me vol vertrouwen naar de vertrekhal.

Nu zijn de eerste vluchten achter de rug en bevind ik mij in Caïro. Ik was al vergeten hoe leuk het was om de kracht van die motoren te voelen bij het opstijgen, maar ook hoe minder leuk het is om 6 uur tussen 2 bonken van kerels te zitten in de middengang. Zeker als de frieten van de dag ervoor eruit willen en die 2 liggen te slapen… Maar goed, eens aangekomen was het zoeken naar mijn transfer van airport naar hotel. Dit was van vooraf geregeld, dus het was zoeken naar een manneke met een bordje met mijn naam op. Ik wist van vooraf als je dit niet doet, komen die parasieten van taxichauffeurs je constant lastigvallen, omdat ik er ook een beetje teveel als een toerist uitzie, met mijn grote trekrugzak, Europees paspoort nog in de hand en mijn Belgische kop. Heb een halfuur gezocht naar mijn vervoer, maar niemand te zien: gevolg dat Mustafa en Ahmed mij al 3 keer hadden aangesproken, mij volgden en zich uiteraard veel te dicht in mijn persoonlijke ruimte bevonden. Het was uiteindelijk Muhammed (die werkte bij toerisme van Egypte) die mij dan maar aan een transfer hielp. Natuurlijk had hij hierin zijn deel, want ik moest aan hem betalen in plaats van aan de chauffeur, die nog eens beiden hun fooi vroegen. Na heel wat Arabisch gebrabbel op de parking met nog 2 anderen, kon ik dan uiteindelijk vertrekken. De chauffeur was oud, dus ik dacht dat ik die eventueel zou kunnen overmeesteren, in geval dat… (in mijn achterhoofd het negatief reisadvies naar Egypte, en dat ze het op toeristen hebben gemunt) maar eind goed, al goed! De eerste nacht zit er al op en straks meeting met de groep, om dan morgen al naar de pyramides te gaan.

Rond 9 uur ben ik dan wakker geworden door het geluid van een giraf die langzaam aan het sterven was. Zetten ze dan nog die luidsprekers erop zeg, ik zal hier waarschijnlijk geen één keer mijn wekker moeten zetten. De moskee bevond zich nochtans een eindje hier vandaan. Genoeg avontuur voor de laatste 24 uur, en mijn toer is nog niet begonnen. De kop is eraf en morgen de chinees gaan uithangen met mijn kodak!

Wegens het negatief reisadvies voor Egypte zijn er hier heel weinig toeristen, het is de beste tijd om Egypte te bezoeken! Geen wachtrijen, we hebben de tempels voor onszelf en kunnen bijgevolg prachtige foto’s maken, zonder dat er veel mensen in de weg lopen. De verkopers worden hierdoor wel wat agressiever in hun verkooptechnieken, ze vallen je echt lastig maar ik heb het in Egypte nooit anders geweten. Het beste wat je kunt doen is ze negeren. Hun aanspreekzinnetje is “Where are you from?” en dan zijn ze vertrokken é met aansmeren van hun brol… Na een tijdje begon ik met hun voeten te spelen en antwoordde ik tegen enen “Antarctica”, hij keek eens raar en zei dan “euh…Welcome!”. Of ik kwam van de bus en vroeg direct aan hen “Where are you from?”, het gaat dan niet zo goed in hun hoofdjes… Als ze ons nu gewoon eens rustig lieten rondkijken in hun winkeltje zouden ze al veel meer verkopen…

Egypte staat bekend voor zijn pyramides en dat lijkt me ook logisch. Het is ongelooflijk met welke precisie op wiskundig en meetkundig vlak ze die hebben gemaakt. Om goed te weten dat ze in die tijd geen kranen of machines hadden! Ze kunnen dit zelfs nu niet namaken, met onze technologie. Je voelt dat het mysterie in de lucht hangt als je ernaast staat. Ik was er graag eens bij geweest om het te aanschouwen. Of een uurtje rondgelopen in de tijd van Ramses II om te zien hoe hij de Egyptenaren orders gaf om die gigantische tempels te bouwen en hoe ze zich bezig hielden met hun goden te aanbidden…

Qua activiteiten dus vooral tempels bezoeken (zie foto’s), waar ik in de Valley Of The Kings smeergeld moest betalen om m’n iphone terug te hebben… Je mag daar geen foto’s maken, kodaks afgeven aan de ingang, dus Maene ging smartypants uithangen door in het geniep foto’s te trekken met z’n iphone, tot dat ze het gezien hadden (‘k weet nog steeds niet hoe), en het leek me al snel duidelijk dat hij wel dreigde met boetes maar gewoon naar smeergeld zat te hengelen. Dus na beetje briefjes in Egyptische Pounds te geven, werd hij opeens weer vriendelijk, gaf hij m’n Iphone terug en gaf hij me zelfs een halve fotoshoot in die tombe… Niet te geloven… Dan hadden we ’s ochtends vroeg een “donkey-ride” maar mijn ezel was nogal energiek en levendig. Dat beest zette het constant op een lopen, tot ik er scheef van bengelde, die ezel naar links trok, waardoor hij in t midden van de baan terecht kwam. Gevolg: een snel afkomende auto moest al slippend uitwijken of ik (en m’n ezel) zaten eronder. Er gebeurt hier vanalles in Egypte!

Dan mocht ik van mijn gids in de Nijl gaan zwemmen! Die kans kon ik niet laten liggen, maar mij werd altijd verteld dat er zoveel bacteriën in het water zitten, dat ze zelfs via je pisgaatje naar boven kruipen. Omdat ik m’n kleine soldaat toch een tijdje niet nodig heb, ben ik er maar ingesprongen. Zaaaalig! Tot midden in de nacht, koorts en diarree. Ik heb alle kleuren van de regenboog gezien. Ik ga echter de link niet leggen, want ook het warme weer, andere voedsel en omgeving en overgoten zon (of combinatie ervan) konden daarvan de oorzaak zijn. Ik en mijn Immodium zijn ondertussen onafscheidelijke vrienden geworden…

Net wanneer de hiërogliefen en tempels mijn oren uitkwamen, namen we het vliegtuig naar Sharm El Sheik, om vandaaruit naar Nuweiba te gaan. Relax-dagje aan het strand want het was tot nu toe nogal “tjolinge” van slaaptreinen naar nachtbussen, van de ene tempel naar de andere om onderweg alle wc’s gezegend te hebben. We hadden nood aan kalm dagje en die kregen we: zon, zee en strand, maar vooral voor de eerste keer gesnorkeld. Wat een ervaring, koraalrifje met vissen met prachtige felle kleuren, kleine felroze kwalletjes die je passeerden om opeens terecht te komen in een enorme school kleine minivisjes.

Morgen vertrekken we dan met de ferry naar Aqaba, Jordanië. Ik kon nog wat lezen in de bus in een boekje van Jordanië dat enkele van de buurlanden Saoudi-Arabië, Israel, Irak en Syrië zijn. Er zijn toch leukere plaatsen in de wereld. Maar Jordanië zou best wel oké zijn. Dus op naar Wadi Rum, Petra en Amman! To be continued…